Het Duizend Dingen Doekje

Los van de vraag of het opvallende gele of roze doekje daadwerkelijk duizend dingen kan, moet ik toegeven dat haar artiestennaam geniaal gekozen is. De drie D’s allitereren geweldig en de functieomschrijving laat niets te raden over. Het geheim zit ‘m in de microvezels, die zo’n beetje alles kunnen opnemen. En inderdaad daarmee is de duizendpoot onder de doekjes druk, héél druk! En ondanks dat het doekje zoveel kan zit er niet eens een kleinletterige gebruiksaanwijzing bij die je eerst moet proberen te lezen, Heerlijk old-school! Je hoeft er eigenlijk niet bij na te denken, en dat lijkt in onze keukens dan ook volstrekt niet te gebeuren…

Kruimels op het aanrecht, wat spettertjes jus geknoeid, een zak Zeeuwse bolussen die zijn plakkerige sporen heeft nagelaten, oeps koffie op de vloer (niemand gezien!), shit de melkschuimer loopt over. Oh nee…. Een druppel tomatensaus precies op de neus van m’n schoen! Even uitspoelen en klatsch! Daar landt het doekje op een prop achter de kraan. Vrijwel onopvallend heeft de gele alleskunner zich in al zijn diensbaarheid ontpopt tot een Duizend Bacteriën Doekje. Het zegt genoeg dat we allemaal weten hoe het is om zo’n klamvochtig doekje even onder de kraan uit te spoelen. Het moment waarop het troebele water en een alarmerende geur je doen denken: dit kan écht niet meer, is het feitelijk al te laat.

En toch zie ik ze nog overal liggen; zowel thuis als in de kantinekeuken bij de wasbak ergens naast, achter of zelfs uitdagend gedrapeerd over de kraan. Joehoe hier ben ik! En als je ze niet ziet dan hebben ze zich subtiel verstopt in het kastje onder de gootsteen in een dubieus bakje naast de afwasborstel en het pannenschuursponsje. Maar ook in cafés en restaurantkeukens zijn ze alom aanwezig. En als je erop gaat letten, dan wordt het een plaag. Felgekleurde zompige doekjes, achteloos neergekwakt op ogenschijnlijk random plekken. Grijp klaar voor het volgende poets of veeg werkje, al dan niet uitgespoeld.

Deze zomer waren we tijdens onze vakantie in Frankrijk een dagje in Beaune, een heerlijk pittoresk stadje dat bekend staat als de hoofdstad van de wijnstreek Bourgogne. Na een bezoek aan het befaamde ‘Hospices de Beaune’ besloten we te lunchen op het uitnodigende terras van een gezellige Bistro aan de Rue Carnot. Ralph wilde graag frietjes eten en wij gingen voor de huisspecialiteit ‘Paté de Campagne’ met een glas Bourgogne Aligoté.
Helemaal in vakantiestemming keken we gelukzalig om ons heen. Totdat de idylle plots werd verstoord door…. ‘Mais oui’, ook hier kennen ze het ‘lignette essuie-tout’. Op nog geen twee meter naast ons stond op het bijzettafeltje een spuitfles allesreiniger met daarop parmantig gedrapeerd het welbekende doekje, dit keer in felgekleurd Provençaals blauw. Lekker op ooghoogte goed zichtbaar voor alle gasten. Vermakelijk hebben we de bezigheden van het doekje even zitten volgen terwijl we op onze gerechten wachtte. Om de paar minuten werd het blauwe doekje nonchalant opgepakt door een van de bedieningsmedewerkers. Even een spraytje over de tafel, doekje erover zwabberen en klatsch, met een achteloze gooi weer terug op het bijzettafeltje naast ons. Het drukke doekje was bepaald niet op vakantie grinnikten wij elkaar toe. Ralph was blij met z’n frietjes, de paté was heerlijk en de wijn memorabel. Maar wat mij uiteindelijk het meeste is bijgebleven waren toch de avonturen van het blauwe doekje. Alhoewel wij er om konden lachen begrijp ik het eigenlijk niet. Of is het waar wat Goethe schreef? “The hardest thing to see is what is in front of your eyes”.

Tijdens de terugreis naar huis bekroop mij de gedachte dat ik niemand ken die duizend dingen kan doen, laat staan vlekkeloos. Na onze vakantie heb ik eerst het kastje onder de wasbak eens flink onderhanden genomen en daarna een papieren keukenrol houder opgehangen. Vanaf nu ben ik minder veeleisend en gebruik alleen nog maar Eén Dingen Doekjes. Waar een vakantie al niet goed voor is.